محمد مدبر در هفت سالگی یتیم شد. در خرد سالی در تعزیه خوانیهای تکیه دولت به نقش یکی از طفلان مسلم در می امد. ده دوازده ساله بود که به شاگردی نزد استاد علیرضا قوللر اقاسی رفت. در کارگاه کاشی سازی استاد علیرضا با پسر او حسین اشنا شد و هر دو در این کارگاه به اموختن راز و رمز نقاشی ورنگ امیزی روی کاشی پرداختند.
کار نقاشی روی بوم و پرده را به سفارش قهوه چیان در قهوه خانه های سر پل در بند و قهوه خانه مش صفر در میدان سید اسماعیل و… میکشید. و از این راه زندگی را می گذراند.
استاد محمد مدبر از بنیانگذاران مکتب نقاشی به شیوه ی قهوه خانه ای بود. وی قلمی پر توان و شکوهمند در هنر تصویر سازی در زمینه های وقایع کربلا و حماسه های مذهبی بر پرده درویشی و بوم نقاشی داشت.
هادی سیف در کتاب نقاشی قهوه خانه ای می نویسد «وقتی استاد محمد مدبر عاشورا و روز محشر را نقاشی می کرد در یک دستش قلم موی نقاشی بود و در دست دیگرش دستمالی خیس از اشکی که می ریخت. در این اوقات اغلب با صدای خوشی که داشت نوحه ای می خواند. ادم قبول می کرد انچه را که می خواند دارد نقاشی می کند. به سبب همین شیفتگی و اخلاص بود که اورا نقاش عاشورا می خواندند.»
استاد مدبر وقتی که در هنر نقاشی خیالی به قله رسید از سنت معمول در هنر نقاشی قهوه خانه ای که خود از بنیانگذاران ان بود کمی دوری جست و با نو اوری در هنر سنتی به طبیعت سازی پرداخت نقاشی بعضی از تابلو هایش مانند مصیبت کربلا ذوق و گرایش، اورا به طبیعت سازی نشان می دهد.
